Halverwege Jane Mayer’s Dark Money had ik dringend behoefte aan iets luchtigers. Iets fictiefs. Een thriller over mensen die in de echte wereld geen schade aanrichten. Ik kwam uit bij Gillian Flynn. Haar debuut Sharp Objects was een van de beste boeken die ik vorig jaar heb gelezen. Met Gone Girl had ze eerder al bewezen te kunnen boeien zelfs nadat ik genoeg had van haar personages. Aan Dark Places begon ik dus met hoge verwachtingen.
Flynn is niet bang om onsympathieke hoofdpersonen op te voeren. Op zich bewonderenswaardig maar het wordt een probleem als de personages nooit meer worden dan een verzameling onaangename karaktertrekken. In Dark Places lees je mee met het perspectief van drie verschillende mensen. Het verdelen van Flynn’s aandacht leidde tot vlakkere personages dan ik van haar gewend ben. Ondanks dat je als lezer toch meer dan 500 bladzijdes met ze doorbrengt.
De plot draait om Libby Day, die als klein kind de moord op haar familie overleefde. Haar broer zit er al 25 jaar voor vast, vooral door haar getuigenis. Libby heeft haar leven nooit echt voortgezet, heeft nooit een vak geleerd of een baan gehad. Ze leefde van donaties van mensen die medelijden hadden en een self-help boek over de gebeurtenissen met haar naam erop. Als blijkt dat haar geld bijna op is en ze als de sodemieter iets moet bedenken om haar huis niet uitgezet te worden, dient zich een oplossing aan. Een club rare mensen die onopgeloste moorden bestudeert wil haar tegen betaling op pad sturen. Zij geloven namelijk in haar broer’s onschuld. Als ze hun geld wil zal ze moeten graven in haar verleden.
Libby, haar broer Ben en hun moeder Patty vertellen ieder hun kant van het verhaal. We gaan heen en weer tussen nu en de jaren ’80, toen de moorden plaatsvonden en Patty overleed met haar andere kinderen. Het driepuntsperspectief is een klassieke aanpak maar de compositie zit niet zo strak in elkaar als bij Flynn’s andere thrillers. Misschien leidt deze vertelvorm onvermijdelijk tot meer vet op de botten maar in mijn beleving voegde de uiteenlopende interpretaties van gedeelde ervaringen vaak weinig toe. En dat is toch de crux van het hele mechanisme.
Het boek leest heel vlot maar dat bood weinig tegenwicht voor het viezige gevoel dat Dark Places vaak oproept. Flynn gebruikt systematisch goedkope schokeffecten in plaats van de spanning op geraffineerde wijze op te voeren. Waar haar andere boeken ook stof opwerpen om over na te denken, onder meer doordat ze stereotypes op hun kop zet, voelt dit boek meer als een snelle hap zonder betekenis. Daarnaast verklapt de tekst op de omslag een plotwending die pas helemaal aan het eind komt. Al met al stijgt Dark Places niet uit boven het soort pulp waar Flynn met haar andere werk toch commentaar op lijkt te willen geven.
astabookreview 